Festivaltime

Een groot gedeelte van de bevolking in Nepal is Hindoe, wat betekent heel veel festivals! Waarbij de meeste mensen dan al snel denken aan Holi, Festival of Colours, heeft de Hindoekalender toch zeker 174 festiviteiten, waarvan er ongeveer 30 gevierd worden. En niet zoals ik dacht uitbundig op straat etc, maar meestal met familie thuis. Wat inhoudt dat het hele land ongeveer stil ligt, winkels sluiten, bijna geen openbaar vervoer en zelfs lokale ziekenhuizen gaan dicht (afgezien van de SEH).

Sinds mijn verblijf hier in Nepal, die er al voor de helft op zit, heb ik al twee keer een festival mogen meemaken. Dasain, het grootste festival van Nepal dat zeker 15 dagen duurt. Tijdens dit festival vieren ze de overwinning van de Godin Durga op het kwaad. Door het land heen worden duizenden dieren geofferd. Wat heb ik daarvan meegekregen? Overal zag ik geiten OP bussen of wachtend in een rijtje voor de slager. Daarnaast verliep de start van mijn coschap daardoor een beetje moeizaam. Artsen die mijn rooster moesten regelen waren daarom nog niet aanwezig tijdens de eerste dagen van mijn coschap. Gelukkig werd ik goed opgevangen door de lokale studenten hier.

De dagen zijn daarna voorbij gevlogen. De eerste week heb ik nog lekker rustig vertoefd op afdeling van Community Medicine, daarna ben ik met een stuk of acht andere lokale 6de-jaars Geneeskundestudenten naar Dhankuta gegaan, op ongeveer twee uur rijden van Dharan.

Vol goede moed stond ik de eerste dag om 07.00 naast mijn bed helemaal klaar met stethoscoop en al om eindelijk patiënten te gaan zien. Maar ik moest eerst nog zeker twee uur wachten voor het ontbijt. Dat eenmaal achter de kiezen liep maar alvast naar het ziekenhuisje, maar alles was nog dicht. Zelfs mijn ‘begeleider’ was er nog niet. Bij navragen bleek de OPD (Out of Patient Department) pas rond half 11 open te gaan. Of kwart voor 11 of 11 uur, want om half 11 was nog steeds alles dicht. Gelukkig kon ik me rond een uurtje of 11 aansluiten bij de studenten die in een razendsnel tempo patiënten aan het weg werken waren. Van alles kwam voorbij aan klachten, van keelpijn, een hoestje tot rare huiduitslagen. De studenten hebben binnen enkele minuten een ‘diagnose’ en schrijven daarna vaak antibiotica voor. Vol verbazing heb ik de eerste dag meegekeken. Er was helaas niet echt een mogelijkheid om mijn eigen patiënten te zien vanwege de taalbarrière. Gelukkig betrokken de studenten me heel erg bij het stellen van de diagnoses en het voorschijven van therapieën. Wat resulteerde in interessante discussies. Alle patiënten waren meestal rond 3 uur gezien, waarna we weer vrij waren. Meestal gingen we daarna een stuk hiken of ergens wat thee (of bier of lokale wijn) drinken. Zo ook een avond, vraag me niet hoe, waarop ik uit volle borst ‘Marco Borsato – Je hoeft niet naar huis vannacht’ heb gezongen. Na de hand uitleggen waar het liedje over ging was ook zeker interessant.

En zo kwam brak het tweede festival alweer aan; Deepawali, Festival of Lights. Zeker mijn favoriete festival tot nu toe. Tijdens de derde dag van dit festival komt de Godin van Rijkdom, Lakshmi iedereen bezoeken waarvan de huizen geschikt zijn voor haar aanwezigheid. Niemand wil natuurlijk een bezoek van deze Godin afslaan, vandaar dat de huizen worden versierd met verdwaalde kerstlichtjes en kaarsen. Verder steken de kinderen ’s avonds vuurwerk af. Samen met andere studenten zijn we dan ook weer terug gegaan naar Dharan om samen te koken en vuurwerk af te steken. Een perfecte combinatie tussen Kerst en Oud & Nieuw, mij hoor je dus niet klagen!

Vanaf volgende week sta ik een week, of ja een ruime week want hier beginnen ze op zondag al met werken, bij de gynaecologie. Kijk er naar uit om hier aan de slag te gaan! Verder staat nog in mijn rooster meehelpen aan het Community Diagnosis Program en meelopen op de Tropengeneeskunde afdeling. Ben benieuwd hoe de aankomende weken gaan verlopen!